جزئیاتی پیرامون تشریفات سفر آقای دکتر روحانی

قراردادهای مذکور حوزه‌های انرژی،‌ ارتباطات، انتقال تکنولوژی، بهداشت و سلامت، محيط زيست، تصفيه آب، کشاورزی، راه‌سازی، ساخت پايانهٔ فرودگاه، تبادلات دانشگاهی، حمل‌ونقل و بسياری ديگر از بخش‌‌‌ها را شامل می شود.

ضمن اينکه ۱۱۴ فروند هواپيمای مسافربری - به همراه آموزش خلبانی و تعمير و نگهداری - نيز تحويل ايران داده خواهد شد؛ و از اين رو ايران را مجهز به يکی از امن‌ترين و مدرن‌ترين ناوگان‌های هوايی منطقه خواهد کرد.

تاثير مثبت اين سفر بر اقتصاد کشور - از جمله بر فرايند شغل‌آفرينی - و ارتقاء کيفی صنايع نيز برای بسياری از تحليل‌گران واضح و مبرهن است.

البته، هرچند اين قبيل انتقادات تکراری - که صرفاً روی جنبه‌های پروتوکلی و تشريفاتی سفرهای ديپلماتيک تکيه دارند - برای بسياری از مردم خسته‌کننده شده، اما جا دارد به اين دوستان دلواپس يادآوری کنیم که حتی تحليل کيفيت تشريفات هم روش و آداب و رسومی دارد و نمی شود بدون شناخت دقيق از شاخص‌ها، انتقاد درستی در اين زمينه ارائه داد.

به عنوان مثال،‌ اگر می خواهيد کيفيت تشريفات را در سفر فرانسهٔ آقای روحانی بسنجيد، بايد بدانيد که در فرانسه، چهار نوع "سفر" برای مقامات سياسی کشورها تعريف شده است که هر يک تشريفات و شيوهٔ ميزبانی خود را دارد:

1) سفرهای دولتی [Visite d'État] و سفرهای رسمی [Visite Officielle]:
سفرهای دولتی و سفرهای رسمی، از جنس ديگری هستند. به واقع، سفرهای "دولتی" معمولاً سفرهای حداقل سه‌ روزه‌ای هستند که عمدتاً برای نمايش دوستی و حُسن رابطه ميان دو دولت برگزار می شوند.
ميهمانان اين سفرها قاعدتاً رئسای کشور [Head of State] - مانند پادشاه‌‌ و ملکه - هستند، و نه رئسای دولت؛‌ و از اين رو، رئيس‌جمهور فرانسه شخصاً به استقبال آنها می رود.
در اين نوع سفرها، معمولاً ميهمان را از فرودگاه به محض ورود و انجام مراسم سرود ملی، سوار بر هليکوپتر کرده، ابتدا يک دور بر فراز بُرج ايفل می چرخانند، و سپس او را مستقيم به کاخ اليزه می برند. بعد از آن، در يک مراسم دوم، خيابان معروف شانزليزه را سراسر مزين به پرچم دو کشور می کنند و رئسای کشورها را، سوار بر اتوموبيل‌های رو باز، و در ميان استقبال مردم، تا "طاق پيروزی" می برند تا بر مزار "سرباز گم‌نام" گُل بگذارند. طبعاً، اين سفرها - از آنجا که به منظور نمايش حُسن رابطه برگزار می شوند - از سمبوليزم و تشريفات بسيار بالايی برخوردارند و طبعاً از سفرهای "رسمی" و متداول‌ ديپلماتيک بسيار نادرتر هستند.
به واقع، سفر آقای روحانی و هيات همراه، از آنجا که هدف و مقصد ديگری را پيگيری میکرد (و نه نمايش دوستی و مودت ايران و فرانسه)، از اين جنس نبود.

با این وجود سفر آقای روحانی در عرف و قانون فرانسه، يک سفر "رسمی" محسوب می شد که مراحل و تشريفات ديگری دارد، طبعاً، کيفيت تشريفات آن را هم بايد با استانداردها و ملاحظات يک سفر "رسمی"، و نه يک سفر "دولتی"، آنطور که منتقدين دلواپس انتظار دارند، ارزيابی کرد.
به همين خاطر هم هست که آقاي اولاند شخصاً در مراسم سان ديدن رئيس جمهور ايران در کاخ انوليد حضور نداشت و به جای آن از او در کاخ اليزه استقبال کرد.

در واقع، نه تنها استقبال از آقای روحانی مطابق استانداردها و کيفيت‌ تشريفاتی سفرهای رسمی برگزار شد، بلکه حتی بيش از حدود آن نيز براي رئيس‌جمهور ايران مايه گذاشتند.