معنی زندگی جبری در عرفان چیست؟

مغهوم جبری بودن زندگی این است که خود واقعی ما یعنی وقتی که هنوز به بُعد ماده و فیزیکی در زمین ورود نکرده ایم و تنها یک روح عرفانی هستیم و در عالمی که هیچ زمان و مکانی وجود ندارد و در خارج از بُعد ذهنی (جایی که نقش خالق رو بازی می کنیم) تجربه ای را برای خود خلق می کنیم (مثلا از الف به ب می رسیم) و سپس با ورود به دنیای ماتریکسی ذهن یعنی جایی که همه چیز بر حسب زمان و مکان جلو می رود خلقت خود را یعنی همان تبدیل "الف" به "ب" را به صورت اسلو موشن و تقسیم شده به "گذشته"٫ "حال" و "آینده" و همچنین "اینجا" و "آنجا" تجربه می کنیم . همچنین با فراموشی عمدی که به خود می دهیم این احساس را در خود به وجود میاوریم که ما همین الان و در همین لحظه درحال تفکر و تصمیم گیری هستیم و سرنوشت خود را رقم می زنیم.

با این روش وقایع زندگی بسیار طبیعی تر و اموزنده تر خواهند بود. فراموش نشود حس اختیار تنها در انسان ها موجود است و حتی در عالم های آسترال و برزخی جایی که فرشتگان و دیگر موجودات هستند نیز این احساس وجود ندارد به دلیل اینکه انها به اینده فراموشی ندارند و آینده را کاملا می بینند و طبیعتا هنگامی که آینده را بتوان دید حس اختیار نیز بی معنا خواهد بود.
حس اختیار تنها به دلیل فراموشی و جهل انسان به وقایع حتی یک دقیفه آینده خود به وجود میاید. وقایعی که خالق ان خود ما هستیم و نه کسی دیگر.

نکته آخر اینکه اگر در زمین سختی, مریضی, رنج و فشاری را متحمل می شویم به این دلیل است که وقایع برای تنها یک دوره زندگی طراحی نشده اند و یک روح برای اتمام تجربه خود در زمین بیش از ۱۰۰۰ سال زمینی تکرر تولد خواهد داشت. همچنین همه وقایع ماتریکسی و ذهنی بر حسب قوانین سبب و مسبب و کارمیک هستند و همواره در ارتباط و پیوستگی با وقایع زندگی های گذشته و آینده خواهند بود و مسلما رنج , حاصل نااگاهی و جهل ما به آینده و گذشته ماست.

- - , .

گفتگوی هم میهن...