معنا و هدف زندگی چیست

من پوچگرا نیستم اما فکر می کنم زندگی هدفی به آن معنا که بخواهیم درباره اش فکر کنیم یا برنامه ریزی کنیم ندارد؛ یعنی ما به جبر زاده شدم و حالا که هستیم باید باشیم و موقعش هم که شد خواهیم مُرد؛درباره پس از مرگ هم نمی خواهم نظری بدهم. می تواند هر اتفاقی بیفتد.

اما اگر معنای زندگی را بخواهیم بیان کنیم می شود گفت "زندگی کردن و اجازه دادن به دیگران برای زندگی کردن". به نظرم ذات زندگی و حس کزدن فرای اینکه آدم چه حسّی دارد محترم و خوب است. حتی تجربه های دردناک هم ارزش درک کردن را دارد. نه اینکه از سر بی دردی بگویم نه اتفاقا من درد هم زیاد تجربه کردم اما فکر می کنم اگر ارزش حیات و اینکه داریم به عنوان یک وجود هوشمند حس میکنیم و می فهمیم را درک کنیم و بدانیم که تنها موجودی روی زمین و شاید میلیون سال نوری دورتر هستیم که می توانیم آگاهانه بشناسیم و درک کنیم، ار آدم بودن خودمان در پوستمان نگُنجیم.

کلا ما آدم ها هم از نظرم ذهنی و هم از نظر جسمی موجودات جالب و خوبی هستیم. آدم ها معمولا در تاریخ برای شریف کردن خودشان روح و بعد غیرمادی را ابداع کرده اند اما من فکر می کنم شرف آدم ها بر اساس همین بُعد جسمانی شان شکل گرفته، حتی در همان ادیان هم بعد جسمانی مایه شگفتی بشر را می سازد، وگرنه فرشته که هنری نداشت؛ عقل و روح محض بود اما آدم با جسمش برتری پیدا کرد.

خلاصه اینکه همین هوشمندی و قوه ادراک و همین بعد جسمی و همین ضعف ها و دردها همه می تواند چیزهای حالب و خوب و شگفت انگیزی باشد؛ اما ما دچار عادت و روزمرگی شدیم و از شگفتی حیات و بودن خودمان غافل شدیم. واقعا تصور کنید به یک باره از نیستی به هستی امروز برسید؛ چقدر می تواند بدیع و جالب باشد؛ درک کردن، حس کردن و شناختن و بکار گفتن ذهن و بدن. من ذات بودن و زندگی در حال را آنقدر از نظر غِنا کامل و خوب و عالی می دانم که فکر کنم همین ها بتواند هدف و معنایی برای زندگی باشد.

گفتگوی هم میهن...