پایان ماه رمضان!

شاید طرز فکرم احمقانه باشه و حرفم مسخره باشه بهم بخندین، اما حرفم رو میزنم.
من دوست دارم راجب عقیده کسی صحبت نکنیم اگر پدر و مادرم مسلمان یا هر دین و مسلکی یا حتی آتئیست باشن بهشون احترام بزاریم چون اونا حق پدر و مادری گردن ما دارن و خدمت به اونها واجبه.
اونا هم ما رو دوست داشته باشند اگر اونها مسلمان و ما بی دین و یا هر چی ما رو طرد نکنن.

تو جامعه‌ای هم که زندگی میکنیم مردم نسبت به همدیگه اینجوری فکر کنند.
یعنی میشه؟
پدرم راجب به عقایدم نمیدونه و اصلا نمیدونه من مشروب میخورم اگر بدونه شاید انگشت نما بکنه منو و دیگه تو خونه‌اش راهم نده و منو دیگه پسر خودش ندونه.
پس اینها همش خیال پردازی منه؟

گفتگوی هم میهن...