دستور زبان، معیاری برای راستی آزمایی

دستور زبان، معیاری برای راستی آزماییارتباط دادن واژهها بهم و ریشه یابی آنها همیشه شیرین است. گرچه این کار به کمک
زبانشناسی هم می آید اما این خطر وجود دارد که به سیاست و اندیشه های متوهم
نیز آلوده گردد.

خوشبختانه همۀ زبانهای جهان -چه کهن چه امروزی- ساختمان دارند. ساختمان هر زبان را
دستور آن زبان مینامیم که ابزاری توانمند و سنجه ای استوار است.

این که کسی بگوید گرامر وجود ندارد و تفاوت واژهها فقط در لهجه است، میتوان پاسخ داد که
لهجه در میان قومها بوجود می آید نه در میان یک قوم!

برای آغاز بکار نام داریوش بزرگ را بررسی میکنیم. زیرا این ابرمرد گرچه در برخورد با شورشیان
خشن بود اما نخستین پادشاهی بزرگ جهانی را درست کرد که زیر سایه اش همه آسوده بودند.
برترین آگاهی از پوشش اقوام آن دوران را به یاری سنگ نگارههای او امروز میبینیم. کندن کانال
سوئز و دیگر کانالها از اندیشه های او به سرانجام رسید.

نام داریوش در کتیبه ها به چند گونه آمده است:
داریوش در حالت فاعلی
داریوم در حالت مفعولی
...
همین دو واژه نشان میدهد که شین و میم در اصلِ نام وجود ندارد و در جمله صرف شده اند.
پس از یورش اسکندر گجسته و سپس در دوران اشکانیان، در سکه های شاهان محلی پارس
نام داریوش را داریم که بگونه «داریُ» آمده است! این یعنی صرف نامها در درازای زمان کم کم
از بین رفته است و این نام زمانی که به زبان پهلوی رسیده به گونۀ «دارا» دیده میشود!

گفتگوی هم میهن...