مسمویّت عمده مردم و محصولات دستکاری شده ژنتیک (تراریخته)

تسنیم: پس تا اینجا یعنی به نظر شما ممیزیها، حتی در fda اشکال جدی دارد؟ بنابراین می‌فرمایید ممکن است این محصولات دچار مشکل باشد؟

بله؛ اما موارد دیگری هم هست. مسئله بعد این است که برای چیزی که هنوز آینده‌اش مشخص نیست نباید ریسک کرد؛ مثالی می‌زنم؛ من به شما می‌گویم اگر از این دالان عبور کنید به احتمال 50 درصد، آب به لباس شما ترشح می‌کند، و لباس شما کثیف خواهد شد؛ شما می‌گویید خوب؛ ممکن است این اتفاق بیفتد؛ اما نهایتش این است که هزار تومان خرج شستن لباسم شود. اما فرض کنید به شما بگویم اگر سوار این هواپیما شدی به احتمال یک درصد این هواپیما سقوط خواهد کرد؛ شما سوار نمی‌شوید؛ چون خسارتی که در عقبه این اتفاق وجود دارد بسیار سنگین است؛ پس وزن این خسارت بسیار سنگین است. اگر تراریختگی ضرر داشته باشد ممکن است نسلهای آینده را نابود کند؛ نسل ما را عقیم کند؛ سرطانزا باشد؛ بیماریهای صعب‌العلاج به‌وجود بیاورد. آیا با وجود این خطر عظیم و جبران ناپذیر کسی می‌پذیرد چنین ریسکی انجام شود؟

تسنیم: با این منطق که هرگز نباید از این موارد استفاده کنیم. چون اگر 30 سال هم بگذرد، می شود گفت، این محصولات ممکن است در دو نسل بعد ما تأثیر بگذارد.

ما می‌گوییم چرا اینقدر عجله می‌کنید؟ فعلاً تحقیق کنید؛ آماده باشید؛ جلو بروید؛ اجازه بدهید لااقل ببینیم برای آن مردم و کشورهایی که موش آزمایشگاهی تولیدکننده‌های این محصولات شدند، چه اتفاقی می‌افتد؟ روی آثار این محصولات در آزمایشگاهها تحقیق کنید؛ روی حیوانات بررسی کنید؛ روی موش؛ روی خرگوش؛ روی خوکچه‌های هندی آزمایش کنید؛ نه انسانها! عقل حکم می‌کند که صبر کنیم؛ باید ببینیم در آینده چه اتفاقی می‌افتد. اگر به نتیجه قطعی و یقینی رسیدیم که ضرر ندارد؛ اگر به مرحله حداکثر بهره‌وری از نظام کنونی کشاورزی رسیدیم؛ اگر راهبرد ملی امنیت نظام اقتضا کرد؛ اگر دیدیم که دیگر جمعیت بیش از این را نمی‌توانیم سیر کنیم، آن زمان باید شورای امنیت ملی مجوز صادر کند که محصول تراریخته به مزرعه برود. اگر ریگی در کفششان نباشد این منطق را می‌پذیرند.

تسنیم: یعنی الآن این فناوری را معطل بگذاریم؟

موضوع اصلاً فناوری نیست. عرض من این است که استفاده از این محصولات مشکوک و خطرناک، الآن اصلاً مشکلی را حل نمی‌کند. پس چرا ریسک کنیم؟ مگر الآن ما به نهایت بهره‌وری در نظام کشاورزی رسیده‌ایم؟ به‌هیچ‌وجه نرسیدیم. بهره‌وری در کشاورزی ما الآن زیر 30 درصد ظرفیت است. حتی بلکه این آمار هم اشتباه است؛ به نظرم اگر واقعی نگاه کنیم مجموعاً با بهره‌وری زیر 10 درصد کشت می‌کنیم. اصلاً نمی‌دانیم بهره‌وری آب یعنی چه؛ از سدها بگیرید تا مصرف نهایی و چرخه بازیافت آب. حتی این همه سد روسطحی هم ضرورتی ندارد و اکولوژی را ویران می‌کند. مهار آب با روشهای بومی آبخوان‌داری و آبخیزداری بهره‌وری بیش از 5 برابری دارد.

تسنیم: درست می‌فرمایید؛ شاید حتی بیش از این باشد؛ یک کشاورزی در یک نمونه پژوهشی در خراسان شمالی، آبیاری زمینش را بهینه کرد؛ فقط ابتکاری به خرج داد و لوله را به‌جای روی زمین، به زیر زمین منتقل کرد و به این صورت از هدر رفت آب جلوگیری بیشتری کرد. با این ابتکار ساده مصرف آب به حدود 10 درصد حالت عادی رسید.

خوب؛ با این اوصاف، بهانه «کم آبی» برای رهاسازی محصولات کشاورزی تراریخته پذیرفتنی است؟ آیا ما امکان تولید تجهیزات آبیاری نوین را نداریم؟ باید آبیاری سر مزرعه به شکل نوین اجرایی شود. باید این روش را دنبال کنند؛ نه بروند سراغ تراریخته. اما اینها گوششان بدهکار نیست؛ دنبال پر کردن جیبشان هستند؛ دنبال واردات و «تولید وابسته به واردات» هستند؛ چرا؟ چون خود مسئله کشت تراریخته بهانه‌ای برای وابسته کردن کشور به واردات بذرها و نهاده‌ها،آفت‌کشها،کودها و ... مخصوص این محصولات از کشورها و بنگاههای تروریستی می‌شود و زمینه‌ای برای پروژه نفوذ اجانب، همچون کمپانیهای جنایتکار راکفلر و مونسانتو است. می‌خواهند کشور را بیمار کنند؛ می‌خواهند راه را برای منافع خودشان باز کنند.