بداء در علائم حتمی ظهور

سلام علیکم
در برخی روایات این تعبیر امده است: ُ فَيَكُونُ مِنَ الْمَحْتُومِ الَّذِي لَا يَبْدُو لَهُ فِيهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى‏
و ظاهرش این است که بداء در محتوم ها اتفاق نمی‌افتد (اگر قید توصیفی باشد) یا لا اقل در برخی محتوم ها بداء اتفاق نمی‌افتد و به تعبیر حضرتعالی احتمال وقوع بداء صفر است (اگر قید احترازی باشد)
ولی ظاهر روایت ابوهاشم این است که در هر امر محتومی احتمال بداء وجود دارد (اگر برداشت حقیر اشتباه است تصحیح بفرمایید)
جمع این دو ظاهر چگونه است؟
همچنین در برخی روایات مثل این تعبیر آمده: «اخْتِلَافُ بَنِي الْعَبَّاسِ مِنَ الْمَحْتُومِ وَ النِّدَاءُ مِنَ الْمَحْتُومِ وَ خُرُوجُ الْقَائِمِ مِنَ الْمَحْتُومِ» و خروج حضرت را که بداء در آن راه ندارد در کنار علائم حتمی قرار داده است. آیا از وحدت سیاق نمی‌توان دریافت که دیگر علائم حتمی هم مانند قیام حضرت حتمی است و بداء در آن راه ندارد؟ (چون برخی محققین روایت ابوهاشم را به علت ایراد در سند کنار گذاشته اند)
نکته دیگر اینکه در بعضی دیگر از روایات تعبیر « لِلَّهِ فِيهِ الْمَشِيئَةُ » برای محتوم به کار رفته است:
َيُقَدَّرُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ كُلُّ شَيْ‏ءٍ يَكُونُ فِي تِلْكَ السَّنَةِ إِلَى مِثْلِهَا مِنْ قَابِلٍ مِنْ خَيْرٍ أَوْ شَرٍّ أَوْ طَاعَةٍ أَوْ مَعْصِيَةٍ أَوْ مَوْلُودٍ أَوْ أَجَلٍ أَوْ رِزْقٍ فَمَا قُدِّرَ فِي تِلْكَ اللَّيْلَةِ وَ قُضِيَ فَهُوَ مِنَ الْمَحْتُومِ وَ لِلَّهِ فِيهِ الْمَشِيَّةُ
اینجا باید چگونه معنا کرد؟ زیرا احتمال تصحیف در اینجا بسیار بعید است.

- - , .