زبان پارسی و فلسفه!

از دیرباز تا همین اواخر بیشتر فلاسفه ی ایرانی به زبان عربی می نگاشتند و تمام کتاب ها و نسک هایشان را به زبان عربی است. تمام آثار فلسفی ابن سینا و فارابی و ملاصدرا به زبان عربی است و این رسم تا زمان علامه طباطبایی هم ادامه یافت و ایشان هم بیشتر نوشته هایشان را به زبان عربی می نگاشتند.

شاید بشود گفت تازه این چند سال اخیر است که فلاسفه ی ایرانی زبان مادریشان را به زبان عربی ترجیح داده اند و شروع به نگاشتن مقالات و دست نوشته های فلسفی به زبان پارسی کرده اند. اما در این میان با مشکلات عدیده ای روبرو شده اند . یکی از آنها انتقال مفاهیم فلسفی با استفاده از واژگان پارسی است. بیشتر فلاسفه این مشکل را در زبان پارسی می بینند و می گویند زبان پارسی زبانی نیست که ظرفیت مفاهیم عمیق فلسفی را داشته باشد. اما در این میان عده ای هم چون دکتر محمد ضیمران معتقدند که مشکل از زبان پارسی نیست مشکل از سواد و دانش ِ کم ما در پارسی است.

بنده خودم بارها و بارها در ترجمه ی یک متن فلسفی به پارسی با سختی های فراوانی روبرو شده ام و علیرغم تلاش بی اندازه باز هم نتوانستم آنچه را که در متن اصلی دریافته بودم به زبان پارسی بیان دارم.

اگر مشکل از زبان پارسی است چگونه می توان ظرفیت زبان پارسی را افزایش داد؟ اگر مشکل از سواد ادبی است چگونه می توان این سواد را کسب کرد؟

- - , .