ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﻧﮋﺍﺩ ﺷﻮﺩ

ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﻧﮋﺍﺩ ﺷﻮﺩﺍﻧﮑﺎﺭ ﻭﺍﻗﻌﯿﺎﺕ ﻣﻌﯿﺸﺘﯽ ﻣﻠﺖ ﻭ ﺩﺳﯿﺴﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭﻓﺎﯼ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ
ﺩﻭﻟﺘﻤﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍﻫﮕﺸﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﺠﻤﻌﺎﺕ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﺑﻪ ﻭﺿﻊ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺣﻖ
ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺻﻞ ۱۲۲ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺭﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻠﺖ
ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺭﻫﺒﺮ ﻭ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻣﺴﺌﻮﻝ
ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎ، ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﺍﺯ
ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺸﺘﺮ، ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ!
ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ‏«ﺑﻬﺒﻮﺩ ‏» ﯾﺎ ‏« ﺗﻘﻮﯾﺖ ‏» ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺩﻋﺎﯼ
‏«ﺍﯾﺠﺎﺩ ‏» ﻭ ‏«ﺭﯾﺸﻪ ﮐﻦ ﮐﺮﺩﻥ ‏» ﮐﺜﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﺗﻬﯿﯿﺞ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺋﯿﺲ
ﺟﻤﻬﻮﺭ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻋﺠﺎﺯ ﺑﮕﺸﺎﯾﻨﺪ!
ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻧﺠﻮﻣﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﯿﮏ ﺟﯿﮏ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﮔﺮﻡ ﺍﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ
ﻧﺒﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻓﺼﻞ ﺳﺮﺩ ! ﺍﮔﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﮐﺸﻤﺶ ﻭﻋﺪﻩ ﮔﺮﻣﯿﺸﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﻮﺭﻩ ﺍﯼ ﺳﺮﺩﯾﺸﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻧﺼﺎﻓﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻮﺍﻗﺺ
ﻣﻮﺟﻮﺩ، ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘﺮ ﺁﺷﻮﺏ ﻣﺜﺎﻝ ﺯﺩﻧﯽ
ﺍﺳﺖ. ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﭘﺮ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻥ ‏« ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﺗﺮﺍﻣﭗ ‏» ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ ﺭﺍﯼ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ، ﻃﯽ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺳﻔﺮ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ
ﻣﻌﺮﮐﻪ ﮔﯿﺮﯼ ﺭﯾﺎﺽ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۵۰ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻭ ﻋﺮﺑﯽ
ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩﮐﺎﻣﻪ،
ﻻﯾﻖ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﻧﺪ !
ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﺭﺍﮎ ﺍﻭﺑﺎﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ۱۳۸۸
ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﺭﯾﺎﺳﺖ
ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺍﺯ ۱۳۹۲ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺑﻦ ﺭﻭﺩﺯ
ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻣﺸﺎﻭﺭ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ ﺍﻭﺑﺎﻣﺎ، ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺑﻬﺮﻩ
ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻓﻀﺎﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﺸﺮﻭﻋﯿﺖ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﻭ ﺗﻮﺍﻓﻖ
ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﮐﻨﺪ . ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻭﯼ: ‏« ﺍﯾﺪﻩ ﻇﻬﻮﺭ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ
ﺟﺪﯾﺪ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻮﺩ ﺯﯾﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﻭﺑﺎﻣﺎ
ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺷﺪ،
ﺑﻪ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺭﺳﯿﺪ . ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ، ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﺩﺍﯾﻤﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ
ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﻟﯿﺒﺮﺍﻝ ﻭ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ‏» ‏(۱‏)
ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﻃﯽ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻧﻄﻖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻊ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﺻﺮﺍﺣﺖ
ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﭘﯿﺸﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ‏«ﺩﯾﮑﺘﺎﺗﻮﺭﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺯﯾﺮ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﭘﻮﭺ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺳﯽ ‏»
ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﻮﺩ. ﺭﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﻪ
ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺸﯿﻨﯿﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺪﻋﯽ ﺷﺪ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﺑﻨﺎﻡ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﯾﮑﭙﺎﺭﭼﻪ
ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﭘﻮﻝ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ! ﭘﯿﺸﺒﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﯾﻦ
ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺷﻮﺍﻫﺪﯼ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺗﮑﺎﯼ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ
ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻧﺎﻣﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﺳﺎﺯﯼ ﺍﺟﻤﺎﻉ
ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻣﯿﺴﺮ ﺷﻮﺩ. ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۸ ﻭ
ﺑﻬﺮﻩ ﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺩﺭﮔﯿﺮﯼ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﻠﺐ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ
ﺍﺣﻤﺪﯾﻨﮋﺍﺩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻗﺪﺭﺕ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ
ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﮐﺎﺥ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮﺩ
ﻧﻘﺶ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﯾﻔﺎ ﮐﻨﺪ. ﺍﮐﻨﻮﻥ
ﻧﯿﺰ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﻣﻨﮑﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ
ﺑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺸﺎﻧﺪﻥ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﺭﯼ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ .
ﺍﻣﺎ ﺁﯾﺎ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﻣﻠﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﺟﻨﺒﯽ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ
ﺍﺳﺖ؟ ﺁﯾﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﻣﻌﯿﺸﺘﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻣﻠﺖ ﺗﻬﺪﯾﺪﯼ ﺣﯿﺎﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﻃﻦ
ﺍﺳﺖ؟ ﺁﯾﺎ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﺎﺭﺿﺎﯾﺘﯽ، ﺟﻮﺭﭼﯿﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ‏« ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻏﺎﺻﺐ ﺍﯾﺮﺍﻥ ‏» ﺭﺍ ﺗﮑﻤﯿﻞ
ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ ﺑﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎ ﻣﻨﻔﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ۸۸ ﺑﺮﺍﯼ
ﺍﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﺭﺱ ﺁﻣﻮﺯ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﯽ
ﺗﻌﺎﺭﻑ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ۸۸ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﮐﺮﺩ، ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﻮﺭ
ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﺁﺭﺍﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻭﺍﮐﻨﺶ
ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﻣﯽ ﻭ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻌﺘﺮﺿﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﺸﻢ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺖ ﻭ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻋﺰﻣﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺰﻡ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ. ﺧﻄﺎﻫﺎﯼ
ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﻡ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ
ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﻣﯿﺴﺮ ﮐﺮﺩ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﯿﺰ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ‏«ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺩﺍﺩﺳﺘﺎﻥ
ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﮐﻬﺮﯾﺰﮎ ‏» ﻭ ﺣﮑﺎﯾﺖ ‏« ﺧﻄﺎﯼ ﺩﻭ ﻭﺍﻧﺖ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﻣﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ
ﻭﻟﯿﻌﺼﺮ ‏» ﺍﺯ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ۸۸ ﺟﺪﺍ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻣﻌﺘﺮﺿﯿﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﻌﺘﺮﺿﯿﻦ ۸۸ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺑﻪ
ﻋﺰﺕ ﻣﯿﻬﻦ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺪﺭﺳﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ
۲۲ ﺑﻬﻤﻦ ﻧﯿﺰ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ‏(۲ ‏) ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺧﻠﻒ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮ
ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻫﺎ ﺩﻟﺨﻮﺭﻧﺪ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮐﻪ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺎﮐﺎﺭﺁﻣﺪﯼ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺗﺤﻤﻞ ﺷﻮﺩ، ﮔﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺍﺯ
ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ . ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﻣﺤﺘﻤﻞ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﯽ
ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ، ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺸﻮﻗﯿﻨﯽ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﻃﻤﻊ
ﻧﯿﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﺎﺭﺿﺎﯾﺘﯽ ﺍﺯ
ﺩﻭﻟﺘﻤﺮﺩﺍﻥ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﻧﯿﺴﺖ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻭ
ﺍﻧﻀﺒﺎﻁ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﻡ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﻌﺘﺮﺿﯿﻦ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﮑﺎﺭﺍﻥ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺿﺪ
ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺷﮑﺎﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺍﺳﻨﺎﺩﯼ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺎ
ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻥ ﻣﻌﺘﺮﺽ ﺭﺍ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻭ ﻧﺎ ﻣﻮﺟﻪ ﺑﻨﻤﺎﯾﺎﻧﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ
ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺑﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﻥ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺳﻠﺐ ﻣﺸﺮﻭﻋﯿﺖ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﯿﮏ ﺩﻭﻟﺖ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ
ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻭ ﺳﻮﯾﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ
ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺍﺣﻤﺪﯾﻨﮋﺍﺩ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺑﺪﯾﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﺗﺤﻤﻞ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﯼ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﻮﯾﺘﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯿﻢ
ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺣﺴﺎﺱ ﻭﻃﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﻭ ﺳﻬﻞ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﻭ ﺷﻠﺨﺘﮕﯽ
ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ . ﭘﯿﺎﻣﺪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ
ﻣﺎ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎ ﻫﺮ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻭ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﻮﯾﺖ ﺧﻮﺩ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ
ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﮐﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﯿﻢ . ﺗﻮﻗﻊ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ
ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ‏« ﺣﻖ ﺑﺮ ﺧﻄﺎ ﺑﻮﺩﻥ ‏» ﺭﺍ ﺑﺮﺳﻤﯿﺖ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺮ
ﺧﻄﺎﯼ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﮐﻨﺪ.
ﺍﯾﻦ ﮔﺬﺭﮔﺎﻩ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺴﺘﻪ
ﻧﯿﺴﺖ، ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺑﻨﯿﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﮑﻦ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ
ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ گفتگوی هم میهن...