ازدواج بعد از 35 سالگی

ازدواج بعد از 35 سالگیآدم دهه شصتی باشه بعد 35 ساله هم که بشه... خیلی چیزا تغییر میکنه. مخصوصا اگه مجرد باشه. دورو برش پرمیشه از آدمایی که بچه های قد و نیم قد دارند. زن و بچه و کلی گرفتاری.

دیگه مثل 20 سالگی که اوج جوونیه عقلش به چشمش نیست. بعد می مونه که اصلا دیگه ازدواج بکنه یا نه. یه نگاه به دردسر متاهل ها میکنه. یه نگاه به تنهایی خودش که هر روز آزارش میده.
بعد مشکل اصلی اینه که میترسه کسی وارد حریم تنهاییش بشه.یعنی بدترین چیزی که تو دوران مجردی یاد می گیری اینه که چطور تنهایی زندگی کنی. لعنتی دیگه نمیشه ازش دل کند.

حالا مثلا دیگه خونه بابام نیستم که اذیت بشم. زندگی مستقل خودم تو یه شهر دیگه رو دارم. کسی نیست هر روز رو مخم راه بره که چرا زن نمی گیری.
اره اولش خیلی فانتزی بود. خونه، ماشین.زندگی مستقل... اینکه هر کاری بخوای می تونی بکنی.
اما بعدش فکر می کنی خوب الان چه... غلطی بکنم؟! حالا مثلا من خیلی مثبتم. بدترین خلافم بستنی خوردن تو پارکه!

از یه طرف میبینی دیگه کاری نیست که بخوای انجام بدی . قبلا مثلا یه بستنی کیک تو پارک چه حالی داشت. الان میری رستوران. می ری سینما.. میری جهنم... آخرش می بینی انگار همه چیز برات مثل یه بازی تموم شده کامپیوتری شده. انگار همه قفل نسوزا رو داری ولی دیگه از بازی لذت نمی بری.

بعد میگی خوب برم ازدواج کنم لابد یه رنگ جدید به زندگیت میخوره. بعد یه ترسی وجودتو میگیره که نکنه بدتر بشه و صبح تا شب غرغر یه دختر اعصاب خرد کن رو هم باید تحمل کنی.
راه برگشتم که نداره.
تازه دیگه هر چی دختر خوب بوده که قبل این سن ازدواج کرده رفته. اونایی هم که موندن یا کسی سراغشون نمیره یا اینقدر سخت می گیرن که انگار 20 سالشونه.
سراغ دختر دهه هفتادی هم که اصن نمیشه رفت. انگار از یه سیاره دیگه اومدن!

خداییش بعد 35 دیگه ازدواج بدرد می خوره؟ انم با این دخترا!؟

اگه تجربه کردین برام بگین.

گفتگوی هم میهن...