برنامه بده

خوندنی که برای یک امتحان باشه معمولا قابل تحمل تره تا خوندنی که برای آدم نتیجه مادی ای در پی نداشته باشه. این رو گفتم که اشاره کرده باشم همین انگیزۀ امتحان خیلی می تونه رو کیفیت مطالعۀ آدم تاثیر بگذاره و به آدم انگیزه و انرژی بده.

توی مطالعه های سخت معمولا باید بازه های کوتاه زمانی رو انتخاب کرد؛ یعنی معمولا این بازه ها بیش از یک ساعت نشه بهتره. و البته این نکته رو همیشه باید بهش توجه کرد که چهار پنج ساعت مطالعه باکیفیت در روز خیلی بهتر از هشت نُه ساعت مطالعه بی کیفیت و ناقصه. میون بازه های یک ساعته حتی اگه فرجه های یک ساعته هم گذاشته بشه اشکالی نداره. چون برنامه های ایده آلیستی بخصوص برای کسی که بهشون عادت نداره معمولا از یک برنامه متوسط و ضعیف هم بدتر جواب می ده. یعنی عملاً وفادار نموندن به برنامه فرد رو دلسرد می کنه. توی روز آدم به همین چهار پنج ساعت مطالعه اگر وفادار بمونه و باقیش رو صرف تفریح و کسب انرژی و مود بکنه، در بلند مدت خیلی بیشتر سود می کنه تا حالتی که هیچ فرجه و زنگ تفریحی برای خودش در طولِ یک روز مطالعاتی در نظر نمی گیره.

منظور اینکه هرگز نباید یک برنامه سنگین ایده آلیستی برای خودمون بریزیم. حتی اگر می خوایم ساعت های مطالعاتی رو بالا ببریم این کار رو باید به مرور زمان انجام بدیم نه از همون هفته های اول. تفریح و انجام کارهایی که حالمون رو خوب می کنه خیلی رو کیفیت مطالعه موثره.

و البته مساله مهمتر شروع کاره!!! این شروع به مطالعه و عدم تمرکزی که در ابتدای کار با فرد هست معضل بزرگی هست که معمولا خیلی ها رو عملاً از کار می ندازه. پس موقع استارتِ مطالعه فقط شروع کنید. مهم نیست افکار مزاحم چقدر هجوم می یارن. مهم شروع کاره. بعدِ چند دقیقه مغز خود به خود روتین فعالیتش رو پی می گیره و اون عدم تمکز کاهش پیدا میکنه. پس هیچ وقت میون فرجه هایی که به خودتون می دید فریب این عدمِ تمرکز رو نخورید. مهم شروعِ کاره. بعدِ پنج دقیقه اون حس ترس و رخوت و بی میلی فروکش می کنه. فقط پنج دقیقه باهاش بجنگید.

خب الان دیگه نکته ای به ذهنم نمی رسه. بعداً شاید چیزهایی دیگه ای هم به ذهنم رسید. امیدوارم حرف هام کمک کننده بوده باشه. موفق باشید.

گفتگوی هم میهن...