جونو سرانجام در مدار مشتری قرار گرفت/سفری ۵ ساله و ۲.۸ میلیارد کیلومتری برای یک شاهکا

دانش > نجوم - فضاپیمای جونو پس از سفری ۵ ساله توانست در عملیاتی با ریسک بسیار بالا با موفقیت در مدار مشتری قرار بگیرد تا تحقیقات خود درباره این سیاره را شروع کند. برای اولین بار از سال ۱۹۹۵ است که یک فضاپیما توانسته در مدار مشتری قرار بگیرد.
احتمال موفقیت مانور قرار گرفتن در مدار مشتری با ریسک بسیار بالا همراه بود. جونو فقط یک شانس را برای قرار گرفتن در مدار مشتری داشت و اگر مشکلی در کارش پیش می‌‌آمد، مستقیم از کنار مشتری عبور می‌کرد و کل برنامه این ماموریت ۱٫۱ میلیارد دلاری با شکست مواجه می‌شد.
موتور اصلی Juno برای مدت 35 دقیقه روشن بود و از این طریق سرعت حرکت آن به قدری پایین آمد تا تحت تاثیر کشش گرانشی مشتری قرار بگیرد. ناسا راس ساعت 11:35 دقیقه شب به وقت ایالت های شرقی آمریکا تایید کرد که این فرایند موفقیت آمیز بوده و Juno در مدار 53 روزه مد نظر قرار گرفته است. جونو قرار است به مدت ۲۰ ماه بر فراز ابرهای غلیظ مشتری کاوش کند و به جمع‌آوری داده بپردازد.
رسيدن جونو به مشتري لحظه‌اي مهم و سرنوشت ساز برای بشر به حساب می‌آید. سیاره‌ مشتری رازهای زیادی درباره‌ نحوه‌ تشکیل سیارات و پیدایش حیات دارد. قرار است این فضاپیما اطلاعاتی را راجع به گازهای موجود در مشتری، ساختار آن و میدان مغناطیسی سایر مدارهای آن به زمین مخابره کند.یکی از مهم‌ترین مسئله‌هايي که دانشمندان می‌خواهند بدانند وجود داشتن يا نداشتن آب در اتمسفر اين سياره است. آنها حدس می‌زنند که به احتمال قوی روی این سیاره آب وجود دارد. به طور کلی سفر جونو به مشتری می‌تواند به سوال‌های بسیار مهمی درباره‌ی جهان پاسخ دهد.

جونو برای رسیدن به سیاره مشتری ۲.۸ میلیارد کیلومتر را طی كرده و ارسال سیگنال های رادیویی آن به زمین، ۴۸ دقیقه زمان نياز دارد. سیاره مشتری با داشتن یک مینی منظومه شمسی متشکل از ۶۷ قمر همواره به عنوان یک سیاره شگفت انگیز برای اخترشناسان محسوب می شود.دانشمندان هنوز مطمئن نیستند که هسته جامدی در زیر جو متلاطم این سیاره وجود دارد یا اینکه چه چیزی میدان مغناطیسی عظیم اطراف سیاره را هدایت می‌کند. اگر مغناطوسفر نامرئی سیاره در نور مرئی مشخص شود، این میدان مغناطیسی اندازه‌ای دو برابر ماه کامل از زمین را خواهد داشت.

حالا جونو در مدار بیضوی اطراف مشتری قرار گرفته که 53 روز طول می کشد تا آن را دور بزند. در بخش های بسیاری از این مسیر نیز فضاپیما فاصله زیادی تا سیاره میزبان خواهد داشت تا از این طریق خود را از کمربند تشعشعات و میدان ریزگرد آن دور کند.